Τα μαλλία μ’ άσπρα χ̌ι͜όνι͜α

Η καρδι͜ά μ’ πονεμένον έν’,
έχ̌’ και παραθυρόπα
Από μακρά πα φαίν’ντανε
και τ’ εμά τα τερτόπα

Τα μαλλία μ’ άσπρα χ̌ι͜όνι͜α,
η καρδι͜ά μ’ γομάτον πόνι͜α
Πώς να ’φτάγω να γλυτώνω
και το ψ̌όπο μ’ να λαρώνω;

Πονώ, τα πόνι͜α μ’ είν’ πολλά,
’σάρεψαν το κορμόπο μ’
Τα ήμψυχα μ’ ελύγανε,
εβγαίν’ και στέκ’ το ψ̌όπο μ’

Τα μαλλία μ’ άσπρα χ̌ι͜όνι͜α,
η καρδι͜ά μ’ γομάτον πόνι͜α
Πώς να ’φτάγω να γλυτώνω
και το ψ̌όπο μ’ να λαρώνω;

Αέτσ’ ντο θα ζω νεφιλι͜άν,
Θεέ μ’, έπαρ’ το ψ̌όπο μ’
Ας ησυχάζ’ σα χώματα
τ’ άχαρον το κορμόπο μ’

Τα μαλλία μ’ άσπρα χ̌ι͜όνι͜α,
η καρδι͜ά μ’ γομάτον πόνι͜α
Πώς να ’φτάγω να γλυτώνω
και το ψ̌όπο μ’ να λαρώνω;