Κορτσόπον ασπροκόκκινον

Κορτσόπον ασπροκόκκινον,
ο πρόσωπο σ’ φωτάζει
Κι όσα τερώ [και] σον πρόσωπο σ’
[ξαν] έρ’ται μ’ η γη τρομάζει

Αν κάπ’ τυχαίν’ ελέπω σε
τ’ ομματόπα μ’ ανοίγουν
Και τα ψηλά [και] τα ραχ̌ία
ελέπ’ ατα πώς σείουν

Από μακρά -ν- ελέπω σε
και χ̌αίρεται η καρδία μ’
Κι όσο σουμά [και -ν-] έχ̌’ κι έρχεσαι,
[ξαν] κόπεται η λαλία μ’

Εγαντούρεψες τον Θεόν
και -ν- όλι͜α εσέν εδέκεν
Κι όλα τ’ άλλα [και] τα κορτσόπα
πουγαλεμένα ’φέκεν