Τ’ ομμάτι͜α σ’ είν’ ολήμαυρα

Τ’ ομμάτι͜α σ’ είν’ ολήμαυρα,
απέσ’ εγάπ’ γραμμένον
Άνοιξον ας ελέπ’ ατα,
η καρδι͜ά μ’ έν’ καμένον

Ομμάτι͜α κι ομματόφρυδα
ο κόσμος εγομώθεν
Την έμορφον π’ εφίλεσεν
καμίαν ’κ’ εκομπώθεν

Ομμάτι͜α κι ομματόφρυδα,
ο πρόσωπο σ’ αλώνιν
Κι ατό τ’ ομματοτέρεμα σ’
εμέν θα παλαλώνει

Ομμάτι͜α κι ομματόφρυδα,
η καρδι͜ά σ’ άσπρον χ̌ι͜όνιν
Η ασπροκοκκινάδα σου
εδέβεν το χρυσόν -ι