Εγώ είμαι ας σ’ Αλίσοφι

Εγώ είμαι ας σ’ Αλίσοφι,
[βάι!] τ’ όνομα μ’ έν’ Ηλία!¹
Θα τραγωδώ κι εντρέπουμαι
[βάι! και] σα ξένα τα χωρία

Σ’ Αλίσοφι σ’ έναν κορίτσ’
[βάι! και -ν-] εχάρτσα την καρδία μ’
Τα νύχτας όντες τραγωδώ
[βάι! και -ν-] ατό ακούει τη λαλία μ’

Πάντα τα νύχτας τραγωδώ
[βάι!] και σ’ εμόν το χωρίον
Ακούει τ’ αρνί μ’ και -ν- έξ’ ’κ’ εβγαίν’
[βάι!] κι εγώ τρώγω το κρύον

-Έβγα, πουλί μ’, ν’ ελέπω σε
μη χαλάντς το χατίρι μ’
-Ηλία πώς να εβγαίνω;
Εμέν ωρι͜άζ’ ο κύρη μ’!