Ν’ αηλί π’ αποχωρίεται

Ν’ αηλί π’ αποχωρίεται
κι αφήν’ μάναν και κύρη
Ατότε έν’ που πίνει͜ ατο
το φαρμάκ’ με ποτήρι

Ν’ αηλί π’ αποχωρίεται
μακρά ας ση γαρήν ατ’
Μουγατσ̌ουρλούκ’ πάντα θα σύρ’,
θα τυρα̤ννίζ’ την ψ̌ην ατ’

Ν’ αηλί που ξενιτεύκεται
και ’κ’ έχ̌’ καν’νάν σον κόσμον
Για τ’ ατόν ’κ’ έχ̌’ τελεμονήν
τη ξενιτει͜άς ο δρόμον

Αροθυμίαν τρώει την ψ̌η μ’,
τ’ ομματόπα μ’ κλαινίζω
Η ξενιτει͜ά άκραν ντο ’κ’ έχ̌’,
εγώ, ξάι ’κι νουνίζω