Τ’ εμόν το ψ̌όπον θα εβγαίν’

fullscreen

Τ’ εμόν το ψ̌όπον θα εβγαίν’
ση ξενιτει͜άς το δρόμον
Σα ξένα πόρτας λάσκουμαι,
σην καρδι͜ά μ’ έχω πόνον

Έναν ημέραν ’κι δι͜αβαίν’
να μη αναστενάζω
Η ξενιτει͜ά τρανόν γομάρ’,
άλλο πα ’κι βαστάζω

Θέλω οπίσ’ να κλώσκουμαι,
έχ̌’ και χάνω την υεία μ’
Ατόσα ψ̌ήα πώς θα ζουν,
μανά, γαρή, παιδία μ’;

Θεέ μ’, δος με υπομονήν
και Παναΐα θάρρος
Τη εφτωχ̌είας τον καημόν
πάντα μ’ έχ’ ατο βάρος

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
γαρή	σύζυγος, γυναίκα	karı
γομάρ’	φορτίο (από ξύλο ή χόρτα) που το έφεραν στην πλάτη ή στην ράχη ζώου
δι͜αβαίν’	(για τόπο) περνάει/ώ, διασχίζει/ω, (για χρόνο) περνάει/ώ	διαβαίνω
δος	δώσε
εβγαίν’	βγαίνει
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
εφτωχ̌είας	φτώχειας
έχ̌’	έχει
έχ̌’ και χάνω	πάω να χάσω
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώσκουμαι	γυρίζω, επιστρέφω
λάσκουμαι	περιφέρομαι, τριγυρίζω, περιπλανώμαι	ἀλάομαι/ηλάσκω
οπίσ’	πίσω
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
παιδία	παιδιά
Παναΐα	Παναγιά
πόρτας	(ονομ.πληθ.) πόρτες	porta
υεία	υγεία
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα
ψ̌όπον	ψυχούλα

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
γαρή	σύζυγος, γυναίκα	karı
γομάρ’	φορτίο (από ξύλο ή χόρτα) που το έφεραν στην πλάτη ή στην ράχη ζώου
δι͜αβαίν’	(για τόπο) περνάει/ώ, διασχίζει/ω, (για χρόνο) περνάει/ώ	διαβαίνω
δος	δώσε
εβγαίν’	βγαίνει
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
εφτωχ̌είας	φτώχειας
έχ̌’	έχει
έχ̌’ και χάνω	πάω να χάσω
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώσκουμαι	γυρίζω, επιστρέφω
λάσκουμαι	περιφέρομαι, τριγυρίζω, περιπλανώμαι	ἀλάομαι/ηλάσκω
οπίσ’	πίσω
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
παιδία	παιδιά
Παναΐα	Παναγιά
πόρτας	(ονομ.πληθ.) πόρτες	porta
υεία	υγεία
ψ̌ήα	ψυχές, η περιοχή του στέρνου, τα εσώψυχα
ψ̌όπον	ψυχούλα

Ποντιακός Στίχος - Pontian Lyrics 2025

Επικοινωνία: info@pontianlyrics.gr

Με την ευγενική χορηγία φιλοξενίας της