Έρθεν, πουλί μ’, η άνοιξη

Έρθεν, πουλί μ’, η άνοιξη,
στάζ’νε τα σταλαγμίτας
Για τ’ εσέν έρθα σο παρχάρ’,
μη φτουλί͜εις μαργαρίτας!

Έρθεν, πουλί μ’, η άνοιξη,
τα τσ̌ιτσ̌έκια θ’ ανθίζ’νε
Όσον ντο σκουντουλίζ’ η ψ̌η σ’
ατά ’κι σκουντουλίζ’νε

Έρθεν, πουλί μ’, η άνοιξη
κι έχ̌’ πολλά πρασινάδας
κι η γη έχ̌’ πρασινάδας
Ν’ εφτάν’νε, ρίζα μ’, ’κ’ επορούν
ατά την εμορφά̤δα σ’

Ατώρα ο ήλιον χουλέν’,
ντό θα ’φτάμε το κάζι;
Χωρίς εσέν η άνοιξη
μοθόπωρος ομοι͜άζει