Τ’ ομματοτσι͜άτσι͜α τ’ς είν’ πολλά

Τ’ ομματοτσι͜άτσι͜α τ’ς είν’ πολλά,
τ’ οφρύδι͜α τ’ς κι άλλο λίγα
Τ’ αρνόπο μ’ άμον ντ’ είδα ’το
άμον το χ̌ι͜όν’ ελύγα

Όντες φορεί και αναλλάζ’
[βάι!] και ση στράταν εμπαίνει
εθαρρείς ας σον ουρανόν
άγγελος κατηβαίνει

Από μακρά στέκ’ και τερεί,
τα νιέτι͜α τ’ς αλλάγουν
Απ’ έμπρι͜α μ’ κέσ’ όντες δι͜αβαίν’
τα ποδάρι͜α τ’ς δελι͜άγουν

Και ντ’ έμορφα χορεύ’ τ’ αρνί μ’
απάν’ και σην καϊτέν -ι!
Θάλασσα με τα κύματα
σην άκραν κρούει ταλκάνι