Ανάθεμα σε, νε σεβντά

Ανάθεμα σε, νε σεβντά,
ντίλεον χρώμαν είσαι;
Κι αδαπέσ’ σο καρδόπο μου
ντίλεον τόπον κείσαι;

Ανάθεμά σε, νε σεβντά,
ας σο καρδόπο μ’ έβγα!
Πόσα τεφτέρι͜α χάλασα;
Τ’ εσόν την άκραν ’κ’ εύρα!

Ανάθεμά σε, νε σεβντά,
το δουκάλ’ σ’ ’κι πιάνω
Ερρούξα απ’ οπίσ’ σ’ εσέν
και την εγάπ’ σ’ θα χάνω

Θα σύρω και σαρεύω σε
με τα σεράντα κάστρα
Εσύ ’κι πεγ̆ᶥνεύκεσαι
τον ουρανόν με τ’ άστρα

Κρύον νερόν, κρύον νερόν,
κρύον κροσταλλιδόπον
Απ’ όθεν κέσ’ θα έρχουμαι
και σ’ εσόν τ’ εγκαλιόπον;

Ε! Ουρανέ Παράκλητε
κατήβα κα’ και κρίσον
Εμέν και το σαρίν/μικρόν τ’ αρνί μ’
σ’ ένα μέρος για ποίσον