Σ’ ελάτ’ αφκά μη κάθεσαι

Σ’ ελάτ’ αφκά μη κάθεσαι,
στάζ’νε τ’ ελατοκλάδι͜α
Χ̌υμίγ’ και τον κατήφορον
κι έλα ’μπα σην εγκάλι͜α μ’

Σ’ ελάτ’ αφκά μη κάθεσαι,
τ’ ελατοκλάδι͜α στάζ’νε
Σα μανουσ̌άκια απέσ’ πορπάτ’,
τα κάλλι͜α σ’ να φωτάζ’νε

Τρυγόνα μ’, ξανθοκέρασον,
χαμούφτα μ’, γινωμένον
Όλι͜α τα πόρτας ανοιχτά,
τ’ εσόν έν’ κλειδωμένον

Σ’ εγκαλιόπο σ’ που έπεσεν
κι ολίγον εκοιμέθεν
Πιρνά-πιρνά ας αποθάν’,
ντ’ έζησεν εκανέθεν