’Πάρθεν η Ρωμανία

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν
εβγαίν’ από την Πόλην [νέι/βάι εμάς!]
Ουδέ σ’ αμπέλια εκόνεψεν,
ουδέ σα περιβόλια [νέι/βάι εμάς!]
Επήεν και -ν- εκόνεψεν
σ’ Αγια-Σοφιάς την πόρταν [νέι/βάι εμάς!]
Ένοιξεν τ’ έναν το φτερόν,
σο αίμαν βουτεμένον! [νέι/βάι εμάς!]

Και σ’ άλλο το φτερόν εθε,
χαρτίν βαστά γραμμένον! [νέι/βάι εμάς!]
Ατό κανείς ’κι αναγνώθ’,
κανείς ’κι ξέρ’ ντο λέει! [νέι/βάι εμάς!]
Μηδέ κι ο πατριάρχης μου
με όλους τους παπάδες! [νέι/βάι εμάς!]
Έναν παιδίν, καλόν παιδίν
πάει και αναγνώθει [νέι/βάι εμάς!]

Σίτ’ αναγνώθ’ και σίτι͜αν κλαίει,
σίτι͜α κρούει την καρδίαν [νέι/βάι εμάς!]
«Αηλί εμάς και βάι εμάς!
’Πάρθεν η Ρωμανία!» [νέι/βάι εμάς!]