Για δώστε με έναν μαχ̌αίρ’/Εμέν πα λένε Κιόλιαλη

Για δώστε με -ν- έναν μαχ̌αίρ’,
βαρύν κι ακονεμένον
Ας κρούγ’ ατο σην καρδία μ’
σο παραπονεμένον

Τα τι͜άρτι͜α όλι͜α τι͜άρτι͜α είν’,
κάποια είν’ πελιάδες
Κάποια είν’ ’κι σύρκουνταν,
η καρδι͜ά φέρ’ γεράδες

♫

Ο πάππο μ’ έτονε Γαρσλής,
σην Κιόλιαν εγεννέθεν
Επέρασεν και το Κουμπάν,
[πουλόπο μ’! αμάν]
σο Καζαχστάν ευρέθεν

Για το Γαρς όντες νουνίζω
αναστενάζω, δα̤κρύζω
Ποίος εξέρ’ καλλίον
τον πόνον τοι Γαρσλιδίων;

Τον πόνον τοι Γαρσλιδίων
τα ραχ̌ι͜ά μαρτυρούνε
Εχάσανε τα μέρι͜α τουν,
[πουλόπο μ’! αμάν]
σην εξορίαν ζούνε

Για το Γαρς όντες νουνίζω
αναστενάζω, δα̤κρύζω
Ποίος εξέρ’ καλλίον
τον πόνον τοι Γαρσλιδίων;

Εμέν πα λέει με Κιόλιαλη
όλεν η Ρωμανία
Κιόλιαλης εγεννέθα εγώ,
[πουλόπο μ’! αμάν]
μακρά σην εξορίαν

Για το Γαρς όντες νουνίζω
αναστενάζω, δα̤κρύζω
Ποίος εξέρ’ καλλίον
τον πόνον τοι Γαρσλιδίων;