Τέρεν, γιατρέ

Τέρεν, γιατρέ! Τέρεν!
Τέρ’ το τι͜άρτι μ’! Τέρεν!
Τέρεν και στοχάστ’ καλά

Τέρεν ποίον
γιατρικόν καλλίον
γιαραεύ’ με ας σα κακά

Έντον πολλά χρόνι͜α,
τρώνε με τα πόνι͜α
κι η καρδία μ’ φέρ’ γεράν

Να γλυτώνω,
γιατρέ μ’, ας σον πόνον
κι απ’ αούτο την πελιάν

Μάναν και παιδία,
φίλτς και γειτονία,
αδελφήν και -ν- αδελφόν

Όλτς εχάσα!
Αχ! Γιατί επλάστα;
Ας εβγαίν’ η ψ̌η τ’ εμόν

Ζω σην ξενιτείαν
ξένος χωρίς υείαν,
άρρωστος και σο κρεβάτ’

Να γλυτώνω,
γιατρέ μ’, ας σον πόνον,
δος με -ν- ολίγον φαρμάκ’