Σύρον άν’ και σύρον κα’

Εγάπη μ’, όντας πας σ’ ορμάν’
κι ευτάς το σ̌α̤λι͜ακόπο σ’
τα δέντρα ’κ’ ερωτούνε σε
«πού έν’ το ζευγαρόπο σ’;»

Σύρον άν’ και σύρον κα’,
το φιστάν’ σο γιάν’ απάν’
Ο Θεγός την ψ̌η μ’ να παίρ’
σ’ άσπρον την κερντά σ’ απάν’

Μίαν φορείς τα κόκκινα,
μίαν τα γερανέα
Έκαψες το καρδόπο μου,
εποίκες α’ μανέα

Πάτα κιούτα, κιούτα πάτα,
χ̌ι͜ορομύλτσον κάθκα φά’ τα
Μαναχός αν ’κ’ επορείς
κούιξον και τη γαρή σ’

Εσύ έσ’νε που έλεες
«καν’νάν ’κι καλατσ̌εύω»
Μετ’ ομματόπα μ’ είδα σε,
τον Θεγ̂ό σ’ ’κι πιστεύω

Έτα -ν- έτα, Παναέτα,
κλώστ’ ελεύθερα και πέτα
Ας σα μάκρι͜α κι ας σα πλάτι͜α,
άγγελος με τα γανάτι͜α

Τέρεν ατεν ντο ευτάει,
σ’κούται σο χωρίον πάει
Πάει εκεί σον αδελφόν ατ’ς,
έρ’ται επεκεί με το γαμπρόν ατ’ς
Μετ’ εκείνον καλατσ̌εύ’
το μάγ’λον ατ’ς λαμπαδεύ’