Φωταχτέρ’

Άμον εκείνον τον αητόν,
τσακοφτερουλιμένον
ερρούξα ας σον ουρανόν,
η καρδι͜ά μ’ ματωμένον

Έλα, τ’ εμόν περιστέρ’
είδα σε -ν- κι εχάρα
Έλα, τ’ εμόν φωταχτέρ’
απέσ’ σην εγκάλι͜α μ’

Άμον εκείνον τον αητόν
με τα φτερά κομμένα
Πώς να πετώ και έρχουμαι,
πουλί μ’, σουμά σ’ εσέναν;

Έλα, τ’ εμόν περιστέρ’
είδα σε -ν- κι εχάρα
Έλα, τ’ εμόν φωταχτέρ’
απέσ’ σην εγκάλι͜α μ’

Σον ουρανόν επέταξες,
μικρέσσα περιστέρα μ’
Έλα σ’ εμόν τ’ εγκαλιόπον,
έλα σ’ εμά τα χ̌έρι͜α

Έλα, τ’ εμόν περιστέρ’
είδα σε -ν- κι εχάρα
Έλα, τ’ εμόν φωταχτέρ’
απέσ’ σην εγκάλι͜α μ’

Τον φέγγον απόψ’ είδα ’τον,
’κ’ είδα, πουλί μ’, εσέναν
Όλεν την νύχταν η καρδι͜ά μ’
απέσ’ σα παγωμένα

Έλα, τ’ εμόν περιστέρ’
είδα σε -ν- κι εχάρα
Έλα, τ’ εμόν φωταχτέρ’
απέσ’ σην εγκάλι͜α μ’