Μακρύν καϊτέν

Η καρδι͜ά μ’ άψιμον πιάν’,
[και -ν-] η βρούλα κρούει σο στέβος [νέι]
Νερόν ’κχ̌ύστε͜ ατο, σβήστε͜ ατο
[και] μετ’ έναν τρανόν σ̌κεύος
  
Ανάθεμα και τα μακρά,
[και -ν-] όθεν ’κι πάει λαλία [νέι]
Τ’ ομμάτι͜α μ’ εσκοτείνεψαν
ας σην αροθυμίαν

♫

Καρδι͜ά μ’ απαρηγόρετον,
πώς να παρηγορώ σε;
Εσέν τα τέρτι͜α -ν- έφαγαν
και ’κι κατηγορώ σε

Ση στράταν σίτι͜α πορπατώ,
τα χ̌έρια μ’ σταυρωμένα
Κανείς κακόν να μη παθάν’,
πουλί μ’, άμον εμένα

Σαράντα ποταμόνερα,
εφτά ραχ̌ία χ̌ιόνι͜α
’κ’ επόρεσανε να πλύν’νε
τη καρδίας ι-μ’ τα πόνια

Μάνα μ’, γιατί εποίκες με -ν
αΐκον πονεμένον;
Όλα τα καρδί͜ας χ̌αίρουνταν,
τ’ εμόν πάντα κλαμένον