Ταμάμα

Μικρόν κορτσόπον, ορφανόν,
κανέναν ’κ’ έ͜εις σο γιάνι σ’
Έφυεν με παράπονον
ο κύρ’-τ- σ’ ο παπα-Γιάννης

Όλεν εχάθαν για τ’ εσέν,
ονέρ’τα και ομούτα̤
Γυρευόν πού να ευρήκ’ς ψωμίν
σα τούρκικα τ’ οσπίτα̤;

Να έν’ καλά ο Μουσταφά,
λαφρύν’ να έν’ η ψ̌η ατ’
Επέρεν και -ν- ετράνυνεν
εσέν άμον παιδίν ατ’

Πενήντα χρόνι͜α εδέβανε
με πόνον και με κλάμαν
Εγέντον η Ανάσταση
ας σην πατσ̌ή σ’, Ταμάμα!

Εντάμωσαν τα δά̤κρα̤ σουν
με την αροθυμίαν
Εκλαίντσετεν οι δύος πα
Ελλάδαν και Τουρκίαν