Ουρανέ, έπαρ’ τα λίβι͜α σ’

Ουρανέ, έπαρ’ τα λίβι͜α σ’
κι άμε σο καλόν
Εσύ ’κ’ έ͜εις άμον εμέναν
σην καρδι͜ά σ’ καημόν

Εγώ ’κ’ έξερα κι εσέγκα
άψιμον σην ψ̌η μ’
Έκαψε με και θα καίει με
σ’ όλεν τη ζωή μ’

Μίαν εσεβταλανεύτα,
τσ̌ούξον με, Θεέ μ’!
Έκαψα ψ̌ην και καρδίαν,
τέρεν με ντ’ εγέμ’

Τα καλά παιδία έχ’νε
τύχην ζαρωτόν
Τ’ ατεινέτερον το ψ̌όπον
η σεβντά ματών’