Όντες εφύεν τ’ αρνόπο μ’

Όντες έφυεν τ’ αρνόπο μ’
εσκοτείνεψεν
Μεσημέρτς έτον κι ο ήλεν
εβασίλεψεν

Ξενιτεία, μη κρατείς α’
το γιαβρί μ’, πολλά
Στείλον ατο σ’ εγκαλόπο μ’,
η ψ̌η μ’ ας γελά

Τη κοσμί’ τα εμορφίας
’κι κομπών’νε με
Ο πόνον τη ξενιτείας
παλαλών’ εμέν

Ξενιτεία, μη κρατείς α’
το γιαβρί μ’, πολλά
Στείλον ατο σ’ εγκαλόπο μ’,
η ψ̌η μ’ ας γελά

Χάρε, ρούζω σα ποδάρι͜α σ’
άφ’ς τ’ ευτυχισμέντς
Άπλωσον τα χ̌έρι͜α σ’ κι έπαρ’
όλ’ τοι πονεμέντς

Ξενιτεία, μη κρατείς α’
το γιαβρί μ’, πολλά
Στείλον ατο σ’ εγκαλόπο μ’,
η ψ̌η μ’ ας γελά