Τερέστε͜ ατεν την έμορφον

Τερέστε͜ ατεν την έμορφον,
τερέστεν το πιτσ̌ίμ’ν ατ’ς
Άτσ̌απα ποίος άγγελος
θα σύρ’ και παίρ’ την ψ̌ην ατ’ς;

Του σ̌κύλ’ ο γιος που έ͜ει σε
’κι ξέρ’ το μεκατίρι σ’
Άφ’ς ατον κι έλα μετ’ εμέν,
θα ’φτάγω το χατίρι σ’

Παλληκαρόπον είμαι εγώ,
θα ’φτάγω αγουρότας
Έναν πρωί θα ευρήκ’ς με
οξ̌ωκά -ν- ας σην πόρτα σ’

Ο κόσμος όλον κάμ’ και ζει
και πορπατεί ληγάρι͜α
Και εγώ, άμον τον παλαλόν,
μετρώ τ’ εγάπ’ς τ’ ιχνάρι͜α

Λελεύω σας, μ’ ελέπετεν
τ’ εμά τα τσ̌εχελούκια
Μικρός εσέβα στην σεβντάν
και με τα χαβεζλούκια