Σεβντά

Χ̌ίλια φοράς θα έσβηνες
αν έσ’νε, εσύ, φωτίαν
Ποτάμ’ πα θα εστέρευες
[Λελεύω σε -ν! Λελεύω σε -ν!]
μετ’ έναν ξηρασίαν

Όρωμαν θα ετέλενες¹
σο ’γνέφισμαν με φόβον
Κρασίν πα θα εστύπωνες
[Λελεύω σε -ν! Λελεύω σε -ν!]
απάν’ σε έναν χρόνον

Χ̌ι͜ονόπον, θα ελύγουσ’νε
μ’ έναν καλοκαιρίαν
Και ήλιος θ’ εβασίλευες
[Λελεύω σε -ν! Λελεύω σε -ν!]
το βράδυν σα ραχ̌ία

Σεβντά, πώς ταγιανί͜εις και ζεις
χρόνι͜α σ’ έναν καρδίαν;
Άμον την κάταν έ͜εις εσύ
[Λελεύω σε -ν! Λελεύω σε -ν!]
απέσ’ ι-σ’ εφτά ψ̌ήα