Ο θρήνος του Μάραντου

Μάραντε μ’ και Αμάραντε μ’,
εσύ πώς εμαρέθες;
Σα κάστρα έσ’νε αετός,
σο χώμαν πώς ευρέθες;

Την καμονή σ’ σο μεσοστράτ’
αν σύρ’ ατο θα κλαίνε!
Τ’ όνομα σ’ οι περαστικοί,
τα χ̌είλι͜α τουν θα λένε

Κι αν σύρ’ ατο μεσουρανί’,
θα σκοτεινεύ’ ο ήλον
Κι αν σύρ’ ατο μεσανυχτί’,
θα κρύφκεται ο φέγγον

♫

Εσύ που είχ̌ες δύναμην
άμον τον Αχιλλέαν
Την πατρίδα σ’ εγάπανες
άμον τον Οδυσσέαν

Την καμονή σ’, νε Μάραντε,
κι αν χάν’ ατο, ’κι χάται!

♫

Καλλίον σύρ’ ατο εγώ
και τσ̌ιτσ̌ανίζ’ το ψ̌όπο μ’
Μάραντε μ’ και Αμάραντε μ’,
τη καρδι͜άς ι-μ’ κλαδόπον