Μη κλαις, κλαινί͜εις τον ουρανόν

Ντό έ͜εις και κλαις, πρωτόκλαδο μ’;
Ντό κλαις, νε παλληκάρι μ’;
Ντό κλαις τη ψ̌ης ι-μ’ αγγελούδ’,
τη κοπαδί’ μ’ κριάριν;

Ποίος ματών’ ξαν τη γερὰ σ’
θυμίζ’ σε την ορφάνιαν;
Ποίος το γέλος τη κατσί’ σ’
βάλ’ το μαχ̌αίρ’ και χάνει α’;

Εσύ ’σαι σπέρμαν αετού
σε πέρδικας φωλέαν
Εσύ ξάι ’κ’ είδες περιστέρ’
να κουβαλεί ελαίαν

Μη κλαις, κλαινί͜εις τον ουρανόν
μη κλαις, αετοπούλι μ’
Μη κλαις, κλαινί͜εις τον αετόν / ουρανόν
μη κλαις, αίμα μ’ και στούδι μ’