Έμορφον ελαφόπο μ’

Αρνί μ’, σην ηήν ντο πορπατείς,
τέρεν χάσον τ’ ιχνάρι σ’
και σο δεντρόν ντο γιασλανεύ’ς
μ’ αφήντς το μαξιλάρι σ’

Έμορφον ελαφόπο μου,
τ’ ομμάτι͜α σ’ άμον άστρα
Μη παίρ’νε σε ας σ’ εγκαλιόπο μ’,
τα χ̌έρι͜α μ’ ’ίν’νταν κάστρα

Κι η πορπατία σ’ μ’ έν’ κοντόν,
πορπάτ’ αραία-αραία
Τέρεν ’πιδέβα το ποτάμ’
και ντως σ’ ορμάν’ μερέαν

Έμορφον ελαφόπο μου,
τ’ ομμάτι͜α σ’ άμον άστρα
Μη παίρ’νε σε ας σ’ εγκαλιόπο μ’,
τα χ̌έρι͜α μ’ ’ίν’νταν κάστρα

Κι όντες εφτάντς σο ραχ̌ομύτ’,
κύλτσον έναν λιθάριν
Να σ̌κίζ’ τ’ ορμάν’ και φέρ’ χαπέρ’
σ’ εμέν το παλληκάρι

Έμορφον ελαφόπο μου,
τ’ ομμάτι͜α σ’ άμον άστρα
Μη παίρ’νε σε ας σ’ εγκαλιόπο μ’,
τα χ̌έρι͜α μ’ ’ίν’νταν κάστρα