Σύρω αδά και σύρτς ακεί

Άσπρον εγώ, μαύρον εσύ,
τσινί͜εις, ’κι στέκ’ς ολίγον
Πατείς ποδάρ’ κι οπίσ’ ’κι πας,
πώς να ’φτάμε χωρίον;

Ακιλιανεύτ’ και άκ’σον με,
γαλήνεψον τ’ ομμάτι σ’
Μη θέκ’ς αφκά τ’ αγάπεμαν
και βάλτς απάν’ τ’ ινιάτι σ’

Σύρω αδά και σύρτς ακεί,
τσ̌ι͜άζω, τσουπώντς τ’ ωτία
Ταλεύ’ς, αέτσ’ άμον ντ’ ευτάς,
θ’ αφήνω σε «έναν υείαν»!

Πώς να ελέπομε χαΐρ’
κι εβγάλλομε αυλάκι
ας σου, αρνί μ’, η τεντσ̌ερέ
’κ’ ιεύ’ με το καπάκι;