Θα τραγωδώ και ’κ’ επορώ

Θα τραγωδώ και ’κ’ επορώ,
θα κλαίγω, δάκρυ͜α ’κ’ έχω
Θα λέγω σας τα τερτόπα μ’,
καν’νάν σον κόσμον ’κ’ έχω

Ο ήλιον εβασίλεψεν
ση μάναν ατ’ μερέαν
Στρώσον το κρεβατόπο σου
και κλὼσ’ σ’ εμέν μερέαν

Το φίλεμα σ’ έν’ γιατρικόν,
το δάξιμο σ’ βοτάνι
Εγκάλια σ’ παντοβότανον
σ’ έναν ισίζ’ ορμάνι

Εγώ ντο κλαίγω μη τερείς,
τα δάκρυ͜α σ’ ’κι θα ελέπω
Για πέει με το παράπονο σ’,
την ψ̌η μ’ εκεί να θέκω