Τ’ ομμάτι͜α μ’ αραεύ’νε σε

Κάθαν βράδον σο όνερο μ’,
πουλί μ’, εσέν ελέπω
Πως κείσαι σ’ εγκαλιόπο μου
και τα μαλλία σ’ πλέκω

Πουλόπο μ’, ντό εποίκες με;
’κ’ επορώ να κοιμούμαι
Κρού’νε σο νου μ’ τ’ ομματόπα σ’,
πάω να παλαλούμαι

Τα δάκρυ͜α μ’ εκατήβαιναν,
πουλί μ’, απ’ έναν-έναν
Άμον τ’ εσόν την ψ̌ην καικά
’κι σκουτουλίζ’ κανέναν

Τ’ ομμάτι͜α μ’ αραεύ’νε σε
κι η ψ̌η μ’ αροθυμά σε
Να έπλανε με κι ο Θεόν
σον τόπον ντο κοιμάσαι