Κάτ’ θ’ έλεγα

Σον χορόν απέσ’ τ’ έμορφα
μερακλία χορεύ’νε
Χορεύ’ και τ’ εμόν η εγάπ’,
τα κάλλι͜α τ’ς παρλαεύ’νε

Κάτ’ θ’ έλεγα, αρνόπο μου,
και ψέμαν ατό ’κ’ έτον
Εσέν, πουλί μ’, εγάπεσα,
σην ψ̌η σ’ τον λόγο μ’ θέκον

Το πόι σ’ ίσον, μερακλίν,
η τσάμι͜α σ’ μεταξένεν
Ας σα στομόχ̌ειλα σ’ εβγαίν’
η καλατσ̌ή σ’ μελένεν

Κάτ’ θ’ έλεγα, αρνόπο μου,
και ψέμαν ατό ’κ’ έτον
Εσέν, πουλί μ’, εγάπεσα,
σην ψ̌η σ’ τον λόγο μ’ θέκον

Παντέμορφος, αρνόπο μου,
πολλά ’κ’ έχω να λέω
Άψιμον έχ̌’ το καρδόπο μ’,
το ψ̌όπο μου θα καίω

Κάτ’ θ’ έλεγα, αρνόπο μου,
και ψέμαν ατό ’κ’ έτον
Εσέν, πουλί μ’, εγάπεσα,
σην ψ̌η σ’ τον λόγο μ’ θέκον