Ανάθεμα ’τον που ’κι ξέρ’

Ανάθεμα ’τον που ’κι ξέρ’
και πάει κατηγορά με
Ας σα τερτόπα μ’ χαπέρ’ ’κ’ έχ̌’
για να παρηγορά με

Νύχταν ημέρα λάσκουμαι,
χωρίς φενέρ’ γυρίζω
Την πόδαν, πουλί μ’, ντο πατείς,
εκείνον πα γνωρίζω

Η καρδι͜ά μ’ ’κ’ έχ̌’ παράθυρον
να φαίν’νταν τα φαρμάκια
Εσάπεν κι ετσ̌ουρουεύτεν
και τρέχ̌’ αυλάκια-αυλάκια

Τ’ εμόν η καρδι͜ά γεραλίν
κι η ψ̌η μ’ τυρα̤ννισμένον
Έχασα και τ’ εμόν τ’ αρνίν,
τον Χάρον αναμένω