Π’ επέθαναν εγλύτωσαν

Π’ επέθαναν εγλύτωσαν,
που ζουν πα θ’ αποθάν’νε
Αούτ’ ο κόσμον ψεύτικον,
του κάκου είν’ ντ’ ευτάμε

Που αποθάν’ ’κι κλώσ̌κεται,
ο γέρον ’κι νεούται
Που τρώει και πίν’ και χ̌αίρεται
καμίαν ’κι κομπούται

Η λαλία μ’ σον ουρανόν,
Θεέ μ’, παρακαλώ σε!
Μη καί͜εις αούτο το μιλέτ’,
υμνώ και προσ̌κυνώ σε!