Τρυγόνα μ’ όντες πας σ’ ορμάν’

Τρυγόνα μ’, όντες πας σ’ ορμάν’
κι ευτάς το σ̌ελεκόπο σ’
Τα δέντρα ’κι ορωτούνε σε
πού έν’ τ’ άλλο τ’ εσ̌όπο σ’;

Πολλά ραχ̌ι͜ά χωρίζ’νε μας
και ’κ’ έχ’νε τελεσίαν
Τα γράμματα χαΐρ’ ’κ’ ευτάν’,
αρνί μ’, ση μαναχ̌ίαν

Μη κλαις, μη τυρι͜αννίεσαι,
γιαβρόπο μ’ ας σ’ εφκιάρι σ’
Όντες ελέπ’ς με σ’ όνερο σ’,
κλώσον το μαξιλάρ’ ι-σ’

Θα πάγω σ’ έναν έρημον,
σ’ έναν ισίζ’κον τόπον
Όθεν ’κι κελαηδεί πουλίν,
όθεν ’κι πάει λαλόπον