Αρνί μ’ το ψ̌όπο μ’

Αρνί μ’, το ψ̌όπο μ’ κι η ζωή μ’
είναι σ’ εσά τα χ̌έρι͜α
Αν θέλτς σπάξον με με το μέλ’,
αν θέλτς με τα μαχ̌αίρι͜α

Ας σον ήλιον που καίγουνταν
τερούν που έν’ εβόρα
Εγώ καίουμαι απ’ εσέν
και χ̌αίρουνταν η χώρα

Όλια τα στράτας τη κοσμί’
κι όλια τα σταυροστράτι͜α
Εποίκες με κι επότ’σα τα,
πουλί μ’, για τ’ εσέν δάκρυ͜α

Τα δάκρυ͜α μ’ εκυλίουσαν
κι ατό σεΐρ’ ετέρ’νεν
Εγώ -ν- επαρακάλ’να το
κι ατό χαπέρ’ ’κ’ επαίρνεν

Εγώ -ν- επαρακάλ’να το
να έρ’ται μετ’ εμέναν
Κι ατό -ν- ετέρ’νεν τα δάκρυ͜α μ’
πώς στάζ’νε απ’ έναν-έναν