Η Ματσούκα χ̌ιλέμορφος

Η Ματσούκα χ̌ιλέμορφος
έν’ τ’ εμόν η πατρίδα
Έρθαν κι εδέβαν τα χρόνια
κι άλλο -ν- ατέναν ’κ’ είδα

Να έμ’ αητέντς κι επέτανα
με τ’ εμά τα κανάτι͜α
Ση Ματσούκα να ’κόνευα
σ’ ορμία, σα τσ̌ακάτι͜α

Να έμ’ αητέντς κι επέτανα,
να έλεπα αλλομίαν
Παρχάρι͜α  κρύα τα νερά,
τ’ έμορφα τα χωρία

Να έλεπα τα μέρι͜α μουν
με τα ψηλά τ’ ελάτι͜α
Να επαρεθυμι͜άγουμ’νε,
να επαίρ’να μουράτι͜α

Να λάσκουμαι σα μέρι͜α μουν,
Ματσούκα μ’, σα γιαζία σ’
Πώς ονειροπαρέρθα ’γώ;
Θα τρώει με αροθυμία σ’

[Και] Τα μοναστήρι͜α έρημα,
τα καμπάνας ’κι κρούγ’νε
κι αγράνεμον όντες φυσά,
κλαίν’ και μοιρολογούνε