Κανείς ’κι κλαίει το γυρευόν

Κανείς ’κι κλαίει το γυρευόν
π’ επέθανεν ση στράταν
Είνας μανίτσα μαναχόν
αν ζει θα ’κχ̌ύν’ τα δά̤κρα̤

Ποίος κλώσ̌κεται και τερεί
έναν κουβάρ’ κουρέλια;
Τ’ εμπάλι͜α τ’ έναν τ’ άλλ’ απάν’
δύο οστουδέρ’κα χ̌έρι͜α

Έρθεν κι επέρασεν, πουλί μ’,
αέρας, χοχολόπον
Τον ουρανόν είχ̌εν οσπίτ’,
τον φέγγον αδελφόπον

Η ψ̌η ατ’ όλον βάσανα,
σην καρδι͜άν ματωμένος
Καν’νάν ’κ’ εγνώρτσεν σον κόσμον,
έρθεν κι επήεν ξένος