Πουλί μ’, πέει με

Πέει με, πουλί μ’, ντ’ εποίκα σε
κι άλλο ’κι καλατσ̌εύ’ς με;
Κι άμον το ξύλον σο χωνόν
αβάσ̌ι͜α-αβάσ̌ι͜α καίεις με

Ανάθεμα σε, νε κουτσ̌ή
εσύ πώς ’κ’ έ͜εις το νου σ’-ι;
Εσύ άμον Τούρκ’σσα πώς θα καίεις
εφτά νοματουνούς-ι;

Έρθα πουλί μ’ σ’ εσέτερα,
’θάρρεσα θα σκαμνώντς με -ν
Εσύ επέρες τ’ αποκάμ’,
εντώκες να στραβώντς με

Ανάθεμα σε, ασ’χώρετον
εσύ/εμέν ξάι ’κι λυπάσαι
Σ’ εμέναν έψ̌ες τ’ άψιμον,
ερρούξες και κοιμάσαι