Σεβντά, φωτία, μάισσα

Σο κατιρτσ̌ιλούκ’ ελέπω
ψ̌όπα σεβντάς καμένα
Ζεγκίντς άλλος ’κ’ ευρίεται
ση γην άμον κι εμένα

Σεβντά, φωτία, μάισσα,
τη βρούλας βασιλέα
Πώς καί͜εις τα ψ̌όπα τ’ ανθρωπί’
κι ευτάς ατα μανέα;

Κατιρτσ̌ιλούκια εποίν’να εγώ
σην πόλ’ και σα χωρία
Ατά ’κ’ έχ’νε τελεμονή,
τ’ αραπάς τα φορτία

Σεβντά, φωτία, μάισσα,
τη βρούλας βασιλέα
Πώς καί͜εις τα ψ̌όπα τ’ ανθρωπί’
κι ευτάς ατα μανέα;

Η σεβντά έν’ ομμάτι͜αγμαν,
γητέματα ’κι παίρει
Ας σ’ άψιμο σ’ που καίεται
η ψ̌η μόνον εξέρει
Ας σ’ άψιμο σ’ που καίεται
μόνον η ψ̌η εξέρει

Σεβντά, φωτία, μάισσα,
τη βρούλας βασιλέα
Πώς καί͜εις τα ψ̌όπα τ’ ανθρωπί’
κι ευτάς ατα μανέα;

Εγάπ’ς τ’ ανεύρετον βοτάν’
όποιος έχ̌’ σα ψ̌ήα,
η ζήση ατ’ πάντα γλυκύν,
τ’ άνοιξης ευωδία

Σεβντά, φωτία, μάισσα,
τη βρούλας βασιλέα
Πώς καί͜εις τα ψ̌όπα τ’ ανθρωπί’
κι ευτάς ατα μανέα;