Τη μάνας το μεκατίρ’ και τη πατέρα

Μάνα, τ’ όνεμα σ’ τρανόν
όσον ντο έν’ ο ουρανόν
Μάνα, η εγάπ’ τ’ εσόν
όσον ντο έν’ ο ουρανόν
Όσον η γης απ’ άκρα σ’ άκρα,
συ, γομώντς ατο με δάκρυ͜α

Εγώ είμαι που γεννώ
και σον κόσμον φέρω ψ̌ήα
κι ο πατέρας έν’ ο βράχον,
ο προστάτης σα παιδία

Μάνα, είσαι Παναΐα
κι ο πατέρας ο Θεόν
Μόνον εσείς δί’τεν τερμάνι͜α
σα τέρτι͜α και σον καημόν

Εγώ είμαι που γεννώ
και σον κόσμον φέρω ψ̌ήα
κι ο πατέρας έν’ ο βράχον,
ο προστάτης σα παιδία

Μάνα (μ’), τ’ όνεμα σ’ αγγεύ’νε
και -ν- εσέν όλ’ αραεύ’νε
Οι μικροί και οι τρανοί
έχ’νε σε -ν- απέσ’ ση ψ̌ην

Εγώ είμαι που γεννώ
και σον κόσμον φέρω ψ̌ήα
κι ο πατέρας έν’ ο βράχον,
ο προστάτης σα παιδία