Καρίπ’κα θα τραγωδώ

Μερακλία για τραγώδ’
και -ν- εγώ ας αφουκρούμαι
Πέει με τα παράπονα σ’,
εντάμαν ας τραγωδούμε

Καρίπ’κα θα τραγωδώ
τη προσφυγιάς τον πόνον
Πάντα έχω ομούτ’ να πάω
σην πατρίδα μου σον Πόντον

Ρίζα μ’, πώς να ανασπάλω
και -ν- εείν’ τα μαύρα χρόνι͜α;
Σα ποχτσ̌άδας τα μουράτι͜α
και σην ψ̌η μ’, τέρτι͜α και πόνι͜α

Καρίπ’κα θα τραγωδώ
τη προσφυγιάς τον πόνον
Πάντα έχω ομούτ’ να πάω
σην πατρίδα μου σον Πόντον

Γουρπάν’ ’ίνουμαι -ν- εγώ
σο πονεμένον το ψ̌όπο σ’
Προσφυγοπούλ’ όντες είσαι,
θα λες το παράπονο σ’

Καρίπ’κα θα τραγωδώ
τη προσφυγιάς τον πόνον
Πάντα έχω ομούτ’ να πάω
σην πατρίδα μου σον Πόντον

Ποδεδίζω σε, τσ̌ικάρι μ’,
είσαι όλιον η ζωή μ’!
Τη καρδίας ι-μ’ το αίμαν,
το βοτάν’ απέσ’ σην ψ̌η μ’

Καρίπ’κα θα τραγωδώ
τη προσφυγιάς τον πόνον
Πάντα έχω ομούτ’ να πάω
σην πατρίδα μου σον Πόντον