Λύγουμαι απέσ’ σ’ ομμάτι͜α σ’

Λύγουμαι απέσ’ σ’ ομμάτι͜α σ’,
τυρι͜αννίγουμαι ’ς σα δάκρυ͜α σ’
Κάτ’ παθάντς, μικρόν πουλόπο μ’,
θα κόπεται το καρδόπο μ’

Σ’ εγκαλιόπο σ’ το γλυκύν
κείμαι, ψ̌η μ’, ους να βραδύν’
Και ν’ αποχωρίουμαι
’κ’ επορώ ας σο πουλί μ’

Που ’κ’ εγνώρτσεν τ’ εμορφίας
τη σεβντάς τ’ αροθυμίας
μαναχός έρθεν και πάει
και γαλαπαλούκ’ ευτάει

Εκόνεψες σο καρδόπο μ’
πάντα τυρι͜αννί͜εις το ψ̌όπο μ’
Ε! σεβντά, όθεν κι αν πας
τον άνθρωπον πώς αλλά͜εις;