Εσύ είσαι τ’ εμόν τ’ ανάσμαν

Εσύ είσαι τ’ εμόν τ’ άνασμαν,
εσύ είσαι το ψ̌όπο μ’
Εσύ είσαι όλεν ο κόσμον
σο μικρόν το καρδόπο μ’

Εσύ είσαι άσπρον περιστέρ’
ντο πετά σα ουράνια
Κι αποβραδής έρ’ται κονεύ’
ση καρδι͜άς τα γεργάνια

Εσύ είσαι έναν μικρόν αηδόν’
ντο κελαηδεί τα βράδι͜α
Σο χάραμαν που κλώσ̌κεται
ση καρδι͜άς τα ορμάνι͜α

Τ’ έναν τ’ άλλον ’μείς αγαπούμ’,
τ’ έναν τ’ άλλον ’μείς θέλουμ’
Τα μυστικά τη καρδίας
σε καν’νάν ’κ’ ινανεύω