Ο γιολτσ̌ής

Ορφανίγα από μωρόν
κι όθεν βάσανα, παρών
Ση ζωήν εγώ γιολτσ̌ής,
«γουρπάν’» ’κ’ είπε με κανείς

Κάποτε τ’ εμόν οι φίλ’
εκατό, δι͜ακόσι͜α, χ̌ίλ’!
Κι όντες ’κ’ έ͜εις άλλο να δί’ς,
απομέντς με την κεντή σ’

Κρού’νε με και ’κι πονώ
και σα βάσανα κρατώ
Με τα δάκρυ͜α και αν ζω,
έμαθα να αγαπώ

Κάποτε τ’ εμόν οι φίλ’
εκατό, δι͜ακόσι͜α, χ̌ίλ’!
Κι όντες ’κ’ έ͜εις άλλο να δί’ς,
απομέντς με την κεντή σ’

Ποίσον πάντα το καλόν
και ας χάται σο γιαλόν
Μονοπάτ’ έν’ η ζωή σ’
κι εσύ πάντα ο γιολτσ̌ής

Κάποτε τ’ εμόν οι φίλ’
εκατό, δι͜ακόσι͜α, χ̌ίλ’!
Κι όντες ’κ’ έ͜εις άλλο να δί’ς,
απομέντς με την κεντή σ’