Σον Α’έρ’ τη Κιλκισί’

Και σον Α’έρ’ τη Κιλκισί’
τ’ εμόν τ’ αρνίν παντρεύ’νε
Κι εμέν μαχ̌αίρι͜α δίστομα
την καρδι͜ά μ’ τογραεύ’νε

Βάλτε με ρακίν ας πίνω,
τη φωτία μ’ ας νεβζήνω
Εγώ μίαν εγάπεσα
κι ο νους ι-μ’ έν’ σ’ εκείνο

Τον όρκον ντο εδέκαμε
και πώς να ανασπάλω;
Εγώ απέσ’ σο καρδόπο μ’
εγάπ’ άλλο ’κι βάλλω

Βάλτε με ρακίν ας πίνω,
τη φωτία μ’ ας νεβζήνω
Εγώ μίαν εγάπεσα
κι ο νους ι-μ’ έν’ σ’ εκείνο

Αρνί μ’, κρύον νερόν είσαι
κι εγώ ο διψασμένον
Εσύ φτελτένo̤ν μαξιλάρ’
κι εγώ ο νυσταγμένον

Βάλτε με ρακίν ας πίνω,
τη φωτία μ’ ας νεβζήνω
Εγώ μίαν εγάπεσα
κι ο νους ι-μ’ έν’ σ’ εκείνο

Και σον Α’έρ’ τη Κιλκισί’
χορεύ’νε, τραωδούνε
’Κ’ ελέπ’νε τ’ ομματόπα μου
πώς κλαίγ’νε και δα̤κρούνε!

Βάλτε με ρακίν ας πίνω,
τη φωτία μ’ ας νεβζήνω
Εγώ μίαν εγάπεσα
κι ο νους ι-μ’ έν’ σ’ εκείνο