Το σελωμένον τ’ άλογον

Το σελωμένον τ’ άλογον
ατλή θέλ’ με καρδίαν
Τελικανλή και τολμηρόν
κι από σεβντάν φωτίαν

Το καπα̤έτι μ’ λέγω,
αρλούς είμαι και κλαίγω
Τ’ αρνί μ’ εγώ ’κ’ εφίλεσα
και το καρδόπο μ’ καίω

Σ’ έναν το γιάνι μ’ το σπαθίν,
σ’ άλλο έχω την κάμαν
Ατά και το σαρίν τ’ αρνί μ’
πάντα είμες εντάμαν

Το καπα̤έτι μ’ λέγω,
αρλούς είμαι και κλαίγω
Τ’ αρνί μ’ εγώ ’κ’ εφίλεσα
και το καρδόπο μ’ καίω

Εκάλκεψα και τ’ άλογον,
εζώστα τα τσ̌απράζι͜α
Εμέν ’κι τρώει το γιουλντουρούμ’,
’κ’ ευρήκ’νε με χαλάζι͜α

Το καπα̤έτι μ’ λέγω,
αρλούς είμαι και κλαίγω
Τ’ αρνί μ’ εγώ ’κ’ εφίλεσα
και το καρδόπο μ’ καίω