Γαμπρός, υιός ’κι ’ίνεται

Η πεθερά μ’ το γιον ατ’ς φάζ’,
βουτούρτα και ματζίραν
Κι εγώ που είμαι σώγαμπρος,
πάντα μαλέζ’ και τρίμμαν

Γαμπρός υιός ’κι ’ίνεται
και νύφε θεγατέρα
Ατείν’ ξάι ’κι αναπάουνταν
δουλείαν νύχτα μέρα

Εγώ θα πάω σο χωράφ’,
τα ξύλα πα θα σ̌κίζω
Μίαν αδά, μίαν ακεί,
άλλο ’κι τα̤γιανίζω

Γαμπρός υιός ’κι ’ίνεται
και νύφε θεγατέρα
Ατείν’ ξάι ’κι αναπάουνταν,
δουλείαν νύχτα μέρα

Δύο δά̤κρα̤ αν έχ̌ετεν,
καν’νάν εσείς μη κλαίτεν
Κλάψτεν εμέν τον σώγαμπρον,
τα βάσανα μ’ να λέτε

Γαμπρός υιός ’κι ’ίνεται
και νύφε θεγατέρα
Ατείν’ ξάι ’κι αναπάουνταν,
δουλείαν νύχτα μέρα