Κόρη, κρύον νερόν είσαι

Αρνί μ’, κρύον νερόν είσαι,
[ψ̌η μ’!] νασάν που έχ̌’ και πίν’-τ- σε
Τυλίεται σα μεσόπα σ’,
[ψ̌η μ’!] μερών’ κι άλλο ’κι αφήν’-τ- σε

Να έσ’νε τριαντάφυλλον
[ψ̌η μ’!] κι εγώ βρεχ̌ής νερόπον
Επότιζα σε κι ένθιζεν
[ψ̌η μ’!] κόκκινον τσ̌ιτσ̌εκόπον

Εγάπ’ τ’ εσόν, φωτία έν’
[ψ̌η μ’!] ντο καίει απέσ’ σο ψ̌όπο μ’
Κι αγάλι͜α-αγάλι͜α λύουμαι
[ψ̌η μ’! κι] άμον Λαμπρής κερόπον

Άμον εκείνον το ραχ̌ίν
[ψ̌η μ’!] ντ’ εσάρεψαν τα βρούλας
Καίουμαι, ρίζα μ’, για τ’ εσέν,
[ψ̌η μ’!] το κρίμαν έν’ ση γούλα σ’!