Το κορτσόπο σ’ θειίτσα

Το κορτσόπο σ’, θειίτσα μ’,
τ’ εμόν η τρυγονίτσα
έφαεν την καρδία μ’,
έσπρυναν τα μαλλία μ’

Απαγκέσ’ σα κλαδόπα
χ̌αίρουνταν τα πουλόπα
Κελαηδούν και πετούνε,
εγροικούν κι αγαπούνε

Τραγωδώ, σταματούνε,
για τ’ εμέν ερωτούνε
Μαναχόν κέσ’ σ’ ορμάνι͜α
με βρεχ̌ήν και ποράνι͜α

Σο πεγάδ’ κουβαλείς με
και νερόν ’κι ποτί͜εις με
Έρχουμαι, λες με «οφύγον»,
’κι ποτί͜εις με -ν- ολίγον

Πότε μ’ έρ’ται η στερέα μ’,
το λιμάν’, η φωλέα μ’;
Την εγάπη μ’ αν χάνω,
εθαρρώ θ’ αποθάνω