Αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη

Το τοξάρι σ’ πάει κι έρ’ται,
μουρδουλίζ’ και λέει:
«Λυριτζή, το κεμεντζ̌όπο σ’
ντ’ έπαθεν και κλαίει;»

Έφυεν ο Στέλιον,
κλαίει η προσφυγιά
Σο ποδάρ’ εσ’κώθεν
η φτωχολογιά

Φεύ’ ο τραγωδά̤νον
ταξίδ’ υστερνόν
Τη ψ̌ης τα γεράδας,
ποίος θα λαρών’;

Με την ψ̌ην σα δόντι͜α
απέσ’ σο καμίν’
Σο χ̌ι͜όν’ και σο κρύον
και πικρόν ψωμίν

Σο γιαπίν οι φίλοι σ’,
απάν’ σον τιμόν’
Αγρότες και ψαράδες,
οι ανθρώπ’ τ’ εσόν

Έφυεν ο Στέλιον,
θρήνος, σπαραγμός
Και απέσ’ σα ψ̌ήα
πόνος και καημός

Στέλιος Καζαντζίδης
άλλος ’κι θ’ εβγαίν’
Και απάν’ σο κόσμον
Στέλιος, ένας έν’!