Σα ξένα ολόξενον πουλίν

Ανάθεμα το διάταγμα σ’
και την στράταν ντο δείκ’ς με
Θα πάω, ’κι θα έρχουμαι,
θ’ αραεύ’ς, ’κι θα ευρήκ’ς με

Σα ξένα ολόξενον πουλίν,
τερτόπα φορτωμένον
Πώς να ’φτάγω υπομονήν
σην ψ̌η μ’ το πονεμένον;

Ξενιτει͜ά μ’, τα καλά σ’ πολλά,
τα τέρτι͜α σ’ χ̌ίλι͜α κι άλλο
Ντό να/θα ’φτάω την εσ̌ιάν
εσέν πώς θ’ ανασπάλω;

Ανάθεμα σε, ξενιτει͜ά,
εσέναν, ξενιτεία
Εσύ θα τρώς και θα τελέντς
αούτο την καρδία μ’