Ο Μάραντον

Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν
να πάει σην στρατείαν
Τη νύχταν πάει σον μάστοραν,
τη νύχταν μαστορεύει

Κόφτ’ ας σ’ ασήμιν πέταλα
κι ας σο χρυσάφ’ καρφία
Τον μαύρον ατ’ ’καλίβωνεν
καταντικρύ σον φέγγον
Κι η κάλη ατ’ παραστέκει͜ ατον
με το χρυσόν μαντίλι
και τα δάκρυ͜α τ’ς ’κατήβαιναν
Καλομηνά χαλάζι͜α
Καρφίν-καρφίν απλώνει͜ ατον
τη γην δάκρυ͜αν γομώνει

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν σίναν αφήνεις;

-Αφήνω σε -ν- σον κύρη μου
τον άεν-Κωνσταντίνον
Αφήνω σε -ν- ση μάνα μου
την άγιαν Ελένη

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν τίναν αφήνεις;

Αφήνω χ̌ίλι͜α πρόβατα
και πεντακόσ̌ι͜α αρνόπα
Αφήνω σε -ν- τον κρίαρο μ’
τον χρυσοκωδωνιάτεν

Εφτά χρόνι͜α εδέβανε
κι ο Μάραντον ατ’ς ’κ’ έρθεν
Τα πέντε εποίκεν εκατό,
τα δεκαπέντε χ̌ίλι͜α
κι ας σ’ εφτά χρόνι͜α κι άλλ’ απάν’,
σε μήνους υστεραίους,
καβαλάρην επέντεσεν
απαγκέσ’ σα ραχ̌ία
’Κάτσεν κι ατέν ερώτεσεν:
-Και τίνος νύφε είσαι;
Και τίνος είν’ τα πρόβατα,
και τίνος είν’ τ’ αρνόπα,
και τίνος έν’ ο κρίαρον,
ο χρυσοκωδωνιάτες;

-Οπίσ’, οπίσ’ νε ξένε μου,
οπίσ’ κι απόθεν έρθες;
Να ποιγώ τα σ̌κυλίτσ̌ι͜α μου
κι εσέν παραλαεύ’νε
Του Μάραντου είν’ τα πρόβατα,
του Μάραντου είν’ τ’ αρνόπα
Του Μάραντου έν’ ο κρίαρον,
ο χρυσοκωδωνιάτες
Εφτά χρόνι͜α ενέμ’να τον
κι άλλ’ εφτά θ’ αναμένω
Αν έρ’ται, έρ’ται ο Μάραντον
κι αν ’κ’ έν’, καλογερεύω
-Ο Μάραντος επέθανεν!
’Κείνος οπέρτς ετάφεν
Σην ταφήν ατ’ παρέστεκα
κι ας σ’ άσπρον ατ’ επέρα
Κι εμέναν εδι͜ατάχτε με
«Την κάλη μ’ δέβα έπαρ’»

-Οπίσ’, οπίσ’ νε ξένε μου,
οπίσ’ κι απόθεν έρθες;
Ο Μάραντο μ’ επέθανεν.
εγώ, εσέν θα παίρω;

Εγώ καλόγρια γίνουμαι,
σο μαναστήρ’ εμπαίνω

-Καλόγερος θα γίνουμαι
κι εγώ εσέν θα παίρω

-Εγώ πέρδικα γίνουμαι
και σα καφούλι͜α εμπαίνω

-Κι εγώ αητέντς θα γίνουμαι
κι εσέναν θα αρπάζω

-Ατό το στημνοδέσιμον
τη Μάραντου μ’ ομοι͜άζει