Σην αύλι͜α σ’ στράταν ένοιξα

Επέραν το μικρόν τ’ αρνί μ’
και πάνε στεφανούνταν
Σα σκάλας τη εκκλησίας
ατείν’ να παλαλούνταν

Έπαιζα κι ετραγώδ’να εγώ,
ψ̌ήκα μ’, σην γειτονία σ’
Εφουκρούσ’νε και -ν- έλεες
«Γουρπάν’ και ση λαλία σ’»

Εμέν κατηγορούνε με
ντο τραγωδώ και πίνω
Κανείς ’κι ’ξέρ’ πόσον πονώ
και πόσα δάκρυ͜α ’κχ̌ύνω

Όλι͜ον την νύχταν σην αύλι͜α σ’
τραγωδώ και σ̌υρίζω
Άνοιξον έπαρ’ με -ν- απέσ’,
άλλο ’κι ταγιανίζω

Σην αύλι͜α σ’ στράταν ένοιξα
ας σην πορπατεσία μ’
Για τ’ εσέν ξύλο (πα) έφαγα
’τσάκωσαν τα γναφία μ’

Όντες ’κ’ έχω σε -ν-, πουλόπο μ’,
εγώ σ’ εμόν το γιάν’ -ι
Είμαι άμον ξεροκάβακον
απέσ’ σ’ έναν ορμάν’ -ι